Unplugged-The Rock blog

5.11.06

Tα βιολιά που πάλλονται πίσω από τους λόφους...



...έλεγε ο Μπωντλαίρ κι εχτές στο Gagarin η Sophie Solomon μας ταξίδεψε στην ορεινή Τρανσυλβανία, στις πεδιάδες του κάτω Δούναβη και στις αχανείς εκτάσεις της Ρώσικης γης.
Όλα αυτά υπό τους μαγικούς ήχους του βιολιού της, το οποίο στην κυριολεξία πήρε φωτιά.

Τη συναυλία άνοιξε ο Simon Bloom, μαζί με ημιακουστικό σχήμα αποτελούμενο από 7 μουσικούς (ακουστική κιθάρα, φωνή, ηλεκτρική κιθάρα, βιολί, τζουράς, μπάσο, πλήκτρα, δεύτερα γυναικεία φωνητικά), αλλά τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά οι μουσικές του και η ερμηνεία του, έκαναν απλά ένα αδιάφορο πέρασμα.

Στις 11.00 και μετά από αναμονή 2 ωρών επιτέλους η Sophie εμφανίστηκε στην σκηνή, δίνοντας με το poison sweet Madeira το εναρκτήριο λάκτισμα για όλα όσα είδαμε και ακούσαμε στην συνέχεια.

Με μια μπάντα που αποτελείται από εξαιρετικούς μουσικούς, παρουσίασε το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ στο Αθηναικό κοινό, που με πολύ θέρμη την υποδέχτηκε χτες βράδυ στην πρωτεύουσα των 5 βαθμών κελσίου.

Και για ποιό από όλα τα κομμάτια να γράψω αφού το καθένα ξεχωριστά ήταν κι ένα ταξίδι νωχελικό την μία και γεμάτο αδρεναλίνη από την άλλη.

Εκπληκτικά το burned by the sun, το light that never dies, το Hazy.


Όλα αποδόθηκαν δεξιοτεχνικά, αφού η ίδια, με την εκπληκτική τεχνική της, εκμεταλλεύτηκε όλες τις δυνατότητες του οργάνου πάνω στην σκηνή σε μια έκρηξη χρωμάτων και αισθήσεων.

Όπως ήταν αναμενώμενο, το κοινό ξεσηκώθηκε, συγκινήθηκε και την επιβράβευσε με έναν σεισμό πολλών ρίχτερ κάτω από τα πόδια της.



Δαιμονισμένο παίξιμο, στυλ και κίνηση καταπληκτικά από μια αεικίνητη Sophie καθ’όλη την διάρκεια της συναυλίας.

Κάπου είχα διαβάσει ότι στις συναυλίες με την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, φροντίζει να προσέχει έτσι ώστε να μη χτυπήσει κάποιον από τους υπόλοιπους μουσικούς με τον αγκώνα της! Το σκεφτόμουνν χτες και γέλαγα.

Από τα τυχερά της βραδιάς το ότι κατάφερα να είμαι ακριβώς μπροστά από την σκηνή.
Ακόμα και εκεί δεν υπήρξε καμία παραμόρφωση του ήχου ο οποίος ήταν καλός έτσι ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε το σκληροπυρινικό της βιολί σε όλη την έκτασή του.

Το πράσινο μπουκάλι με το ουίσκυ άλλαζε συνεχώς χέρια μεταξύ της μπάντας, δίνοντας άλλη χροιά στις μουσικές κι εμείς σε μιαμιση περίπου ώρα ταξιδέψαμε σχεδόν σε όλη την Ανατολική Ευρώπη.

"Παρότι αγαπώ με πάθος την κλασσική μουσική ένιωθα περιορισμένη από τις αυστηρές παραμέτρους του ρεπερτορίου της. Έπρεπε να πάρω την απόφαση να απομακρυνθώ από αυτή για να βρω τη δική μου φωνή".

Νομίζω ότι την βρήκε, με αποτέλεσμα όσοι τυχεροί βρεθήκαμε κοντά της χτες να περάσουμε ένα αξέχαστο βράδυ.

Highlights
O απίστευτος ντράμερ που θύμιζε χαρούμενο πίθηκο (!) και που όπως σχολιάσαμε με τον summertime πολύ θα του ταίριαζε να είναι μέλλος των coldplay.

Το εκπληκτικό τεράστιο ακορντεόν που πολλές φορές με έκανε να νομίζω ότι είμαι σε καμπαρέ.

Η συννενόηση των μουσικών και οι διορθώσεις τους σε κλάσματα του δευτερολέπτου

Η τρομερή συναισθηματική φόρτιση. Ειλικρινά είχα πονοκέφαλο όλο το υπόλοιπο βράδυ από την ένταση.

Οι δύο φωτογραφίες που βλέπετε εδώ, που βγήκαν κατά τύχη (με το κινητό όπως πάντα) αλλά τελικά πέτυχαν.

Λοιπές ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τον summertime, στα σχόλια.

7 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Μόνο να φανταστώ μπορώ την ατμόσφαιρα. Αν είχε και κείνο το θανατερό ακκορντεόν μαζί της, θα έπρεπε να αλλάξουμε το ουίσκυ με καθαρό οινόπνευμα!

Μόνο από λίγες ηχογραφήσεις ξέρω την τέχνη της. Και αν ήξερα από βιολί θα έλεγα πως είναι όχι ο Richards αλλά ο Hendrix του.
Να που κάποιοι άνθρωποι πραγματικά πρέπει να παρατάνε τα σφιχτά όρια της κλασσικής παιδείας!

ps Οι φωτογραφίες είναι τέλειες κι ας είναι κινητού!
ps2 πόσο ζήλεψα σου είπα;

5/11/06 17:06  
Anonymous Ανώνυμος said...

Πολύ όμορφες οι φωτογραφίες πραγματικά.
Κι εγώ ζηλεύω χνουδάκι. Θα πρέπει να ήταν μοναδικά.
Ωραίο και το κείμενό σου.
Και εις άλλα τώρα. Morrisey?

5/11/06 18:09  
Blogger Summertime said...

Παιδιά, σούπερ ήταν.
Ήταν η τελευταία συναυλία της τουρνέ τους όπως είπαν, και βγήκαν δυο φορές για encore.
Η μπάντα είναι πολυεθνική: ο πληκτράς (ο πιο σαχλός αν μου επιτρέπεις, Χνούδι), ήταν Αυστραλός και όταν χαβαλεδιάζανε είχε τους πιο , χμ, ανόητους ήχους (βοηθάει και το όργανο).
Όλοι οι άλλοι, ήταν σαν να πήγαιναν σε gig κάποιου garage group και όχι της Sophie Solomon. Αnyway.

Ο κιθαρίστας ήταν τύφλα και έκανε κάτι "πράσινες" (a.k.a. φάλτσα) αλλά κανείς δεν έδειξε να ενοχλείται (oύτε η Solomon), αντιθέτως τον δούλευαν και γέλαγαν.
Στο πρώτο encore, ο κιθαρίστας (που έπαιζε με ηλεκτρο-κλασική κιθάρα) βγήκε στη σκηνή με ένα μπουκάλι Jameson (μέχρι εκείνη τη στιγμή όλοι έπιναν μπίρα).
Στην πρώτη ευκαιρία, ο ντράμερ έφυγε από τα ντραμς και του το βούτηξε. Έκανε μάλιστα και κάτι που το συνηθίζουν οι ντράμερ (no offence, fellows): τέλειωσε νωρίτερα απ' ότι έπρπε ένα κομμάτι - σας λέω, έκρυθμη κατάσταση. Η Solomon όχι μόνο δεν κώλωσε, αλλά έκανε πως τον αγριοκοιτάει, έβαλε τα γέλια και το ξαναξεκίνησε!

Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, απλώς αρκετός και πολύ ζεστός. Ήταν ευχάριστη έκπληξη για το group ότι τραγουδήσαμε κιόλας σε μια παύση ένα βαλσάκι τους (δεν ήταν προσχεδιασμένο) και το χάρηκαν τόσο που μας το ξανάπαιξαν στο encore.
H Sophie χοροπήδαγε πέρα δώθε (είναι και αλόγα ψηλή!), μας είπε ότι είμαστε πολύ τυχεροί που τη βλέπουμε γιατί πριν λίγες μέρες είχε ένα ατύχημα με τη μοτοσυκλέτα της και φοβόταν για το αριστερό της χέρι, και κατάφερε να μας πει στα ελληνικά "καλησπέρα" αλλά όχι και "ευχαριστώ" (αυτό το "εφχ" πάντα δυσκολεύει τους ξένους, ο BB King το είχε πει μια φορά στην Αθήνα "αϊφχαριστώ" - σαν I fharisto").

Το Χνούδι κόντεψε να πάρει αγκαλιά τα monitor που ήταν πάνω στη σκηνή, τόσο κοντά είχε πάει. Ήταν τόσο απορροφημένη δε, που ήπια και τη δική της μπίρα χωρίς να με πάρει χαμπάρι.

5/11/06 20:37  
Blogger Xνούδι said...

Γιατρέ, έπρεπε να πας.Την προηγούμενη ήταν στα μέρη σου.
Η κλασσική μουσική παιδεία, απλά δημιουργεί ένα καλό υπόβαθρο για "άλλες" προχωρημένες καταστάσεις. Άκου με που σου λέω ;)

Mάνο, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ Morrissey ότι θα είμαστε εκεί... :)

Sam (ελπίζω να μην με ξεμαλλιάσει η Μανταλένα που σε λέω με το χαιδευτικό σου) :)
Γέλασα απίστευτα στο είπα? Καλά έκανες και τα έγραψες. Έλλειπαν από το ποστ η αλήθεια είναι.
Και την μπύρα σε κατάλαβα που μου την ήπιες.
Μπύρα με πολικό ψύχος σαν το χτεσινό. Στην ηλικία μας. Να πάθουμε και καμιά ανακοπή να τρέχουμε μετά.
Morrissey θα έρθεις?

6/11/06 02:44  
Blogger Summertime said...

"Στην ηλικία μας";

-Ο Morrissey σου είναι πιο μεγάλος από μας, βρε. Και λιγότερο όμορφος!

"Morrissey θα έρθεις?"

-Yeap. Αλλά δε νόμίζω να πάω πολύ κοντά του - μοσχοβολάει λεβάντα το καλόπαιδο και θα μου 'ρθει καμία λιποθυμία.

6/11/06 10:12  
Blogger ellinida said...

"Το Χνούδι κόντεψε να πάρει αγκαλιά τα monitor που ήταν πάνω στη σκηνή, τόσο κοντά είχε πάει. Ήταν τόσο απορροφημένη δε, που ήπια και τη δική της μπίρα χωρίς να με πάρει χαμπάρι."

Γιατί δεν εντυπωσιάστηκα άραγε ; :PPPP

9/11/06 12:23  
Blogger Xνούδι said...

Ελα ντε!!! Κλασσικά εικονογραφημένα
:))))

9/11/06 12:47  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home