Madrugada

Γράφει ο horexakias.

Οι Σκανδιναβοί πάντα είχαν να μας προσφέρουν ένα κατεβατό μουσικής βιομηχανίας. Τί θέλετε; Garage, rock. Υπάρχουν τα πάντα Από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Creeps, Stomachmouths, Cardigans, Hives, Motorpsycho και πάρα μα πάρα πολλοί άλλοι.

Adblock

H σκανδιναβική σκηνή εξελίσσεται από μόνη της, υπάρχει η υποδομή, το κοινό υπάρχει επίσης, και αυτό το στοιχείο της εντοπιότητας που δείχνει αυτομάτως σε ένα βασικό συναίσθημα των Σκανδιναβών: τη μελαγχολία. Μπορούν να κάνουν κι αλλιώς; Εννέα μήνες το χρόνο έχουν νύχτα εκεί πάνω…
Μετά από τόσα Σκανδιναβικά γκρουπ που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια, αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα θα έρθουν; Κάποιοι από τους παλιούς είναι και οι Μadrugada.

Οι Madrugada έπαιζαν ήδη μαζί για πέντε χρόνια πριν από το πρώτο τους lp, το 1998, αρχίζοντας στη μικρή πόλη Stokmarknes στο βόρειο τμήμα της Νορβηγίας. Αρχικά λοιπόν το ’93 ονομάζονταν Abbey's Adoption και είναι οι εξής Sivert Hοyem (φωνητικά), Robert Buras (κιθάρα), Frode Jacobsen (μπάσο), Jon Lauvland Petersen (τύμπανα).
Το 1995 αποφάσισαν να μετακομίσουν στο Όσλο. Η ανακάλυψη τους ήρθε με το EP “New Depression” κάπου το 1999. Έφθασε στην κορυφή των charts και έπαιξε πολύ στο νορβηγικό ραδιόφωνο και ταυτόχρονα την ίδια χρονιά παίρνουν το βραβείο του καλύτερου rock συγκροτήματος στη Νορβηγία.

Το ντεμπούτο LP τους INDUSTRIAL SILENCE εμφανίστηκε στα τέλη του 1999. Το LP έγινε μεγάλη επιτυχία, πουλώντας όλο και περισσότερο, δεδομένων και των live εμφανίσεων τους. Πέρα όμως από τη Νορβηγία και γενικά τη Σκανδιναβία, έγιναν μια ζωντανή έλξη σε όλη την Ευρώπη, κάνοντας περιοδεία στο Βερολίνο και το Παρίσι. Αυτό τους έκανε την ισχυρότερη μπάντα έξω από τα Νορβηγικά σύνορα για χρόνια,μπαίνοντας βίαια στην underground rock σκηνή και τη ζωή μας. Παίζοντας πάντα με έναν περίεργο ήχο με τη περίεργη φωνή του Hοyem,μια μουσική που δεν έχει ξανά ακουστεί και βέβαια δεν είναι τετριμμένη. Ποιο κομμάτι τους να ξεχωρίσεις από αυτό το δίσκο; Εγώ προσωπικά αδυνατώ να επιλέξω κάποιο. Το μονό που μπορώ να συστήσω είναι αν υπάρχει κάποιος που δεν τον έχει,να τον αποκτήσει.....

Τον Φεβρουάριο του 2001 επέστρεψαν με τον δίσκο NIGHTLY DISEASE. Αυτός ήταν ένας πολύ σκοτεινότερος και λιγότερο προσιτός δίσκος,σε σχέση με το πρώτο. Παραγωγός είναι ο John Agnello (pj Harvey).O δίσκος αυτός δεν είναι τόσο κάλος όσο το Industrial silence.Βέβαια δεν λείπουν οι βόμβες We Are Go , Step Into This Room, Two Black Bones. Το Hands Up Love You είναι ένα single με τρομερό πιάνο και μπάσο,που δεν πρέπει να λησμονηθεί. Κάπου εκεί έφυγε ο ντράμερ Jon Lauvland Petersen ,ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Simen Vangen, ο οποίος με τη σειρά του ακολουθώντας τις jazz καταβολές του, το 2005 αποχωρεί και αυτός (όποιος παίζει τύμπανα να στείλει demo).

Και ενώ το Nightly Disease είναι ένας μελαγχολικός δίσκος προερχόμενος από βαθιά σκοτάδια θυμίζοντας joy division, cave, velvet underground, εκεί εμφανίζεται το πραγματικά σκληρό αλμπούμ τους,που αφήνει σκότος και μελαγχολία στην άκρη. Είναι ο τρίτος δίσκος τους ,το GRIT (2002).Κομμάτια βρώμικα και σκληρά,όπως το Blood Shot Adult Commitment,κομμάτια αιθέρια όπως το Majesty. Δεν είναι ένας δίσκος κλασικός,είναι ένας δίσκος όμως, που δεν θα μας κάνει να αναρωτιόμαστε ,μετά τους nirvana τι έπεται?

Nirvana ε? 2005 και ηχογραφούν το τέταρτο lp τους DEEP END στο Sound City Studios στη Νέα Υόρκη εκεί που ηχογραφήθηκε και το nevermind. Περίπλοκος δίσκος. Διαφορετικός, μα συνάμα και ίδιος. Ένας δίσκος των madrugada. Μυστηριώδης και περίεργος. Χωρίς κάτι καινούργιο. Με τα ταξιδιάρικα Subterranean Sunlight, The Kids Are On High Street, με το μεθυστικά χαλαρωτικό Hold On To You, ή το εξαιρετικό Stories From The Streets. Ο Hοyem τραγουδά σε μια ελαφρώς υψηλότερη πίσσα. Οι κιθάρες τους είναι σαν επικής westernmovie ποικιλίας, παράγοντας σχεδόν μια αίσθηση κινηματογράφου.

Το 2005 επίσης κυκλοφορούν ακόμα ένα δίσκο το LIVE AT TRALFAMADORE,που όμως δε γνωρίζω και πολλά πράγματα γιατί δεν τον έχω ακούσει. Γνωρίζω ότι ηχογραφήθηκε το μεγαλύτερο μέρος του σε club της Νορβηγίας και κάποια κομμάτια στο Βέλγιο. Πρόσφατα έμαθα ότι το Tralfamadore δεν είναι κάποιο club ή περιοχή,αλλά ένας φανταστικός πλανήτης του Kurt Vonnegut(αμερικανός συγγραφέας το ’60).Όσον αφορά τα κομμάτια υπάρχει ένα σοβαρό έλλειμμα από το Industrial silence και το Nightly Disease,με μεγαλύτερη βαρύτητα στο deep end.


Madrugada που στα ισπανικά σημαίνει αυγή. Ειρωνικό άραγε για κάποιους που ζουν στο σκοτάδι ή αισιόδοξο ότι το σκοτάδι τελείωσε. Όπως και να είναι πάντως, αυτό το μελαγχολικό, ζεστό συγκρότημα με το αισιόδοξο όνομα, μας έχει αφήσει κληρονομιά, μια καταπληκτική δουλειά και ευελπιστούμε και σε νέα.

Vivid and in your prime, you will leave me behind

Σήμερα γράφει η Μαρκησία του Ο. για τους Smiths με αφορμή τις συναυλίες του Morissey σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Adblock

Με όση χαρά προσφέρθηκα να γράψω κάτι για τους Smiths, άλλη τόση αδυναμία νιώθω να γράψω τελικά κάτι με ειρμό – ή και νόημα.

Οι Smiths για μένα σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα (και αλίμονο, ξέρω πόσο τετριμμένο ή παρωχημένο μπορεί να ακούγεται κάτι τέτοιο), που το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι θυμάμαι την πρώτη φορά που τους άκουσα, λίγα χρόνια μετά τη διάλυσή τους (καθότι λόγω ηλικίας δεν τους πρόλαβα στο άνθος τους) και ένιωσα ότι ο τύπος που τραγουδούσε, είχε ανακαλύψει ένα μεγάλο μυστικό που ήταν διατεθειμένος να καρφώσει στεγνά, παρόλο το κόστος.

Χρόνια μετά, νιώθω το ίδιο κάθε φορά που ακούω ένα τραγούδι τους και σε μερικά μάλιστα, πατάω το skip στα γρήγορα, γιατί ακόμα με δυσκολεύουν να τα ακούσω.

Πότε ειρωνικά, πότε πικρά, σαρκαστικά, απεγνωσμένα, μίζερα, πάντα απέραντα μελοδραματικά (νομίζω τον μελοδραματισμό αυτόν έχω συναντήσει ξανά στον Rufus Wainwright), με μια σχεδόν οπερατική διάθεση απέναντι σε ό,τι συνηθισμένο τελικά έλεγαν.
Αδιέξοδες αγάπες, αδυναμία κατανόησης της ζωής, αίσθηση αποξένωσης, απελπισία, η εργατική τάξη, ο έρωτας. Όλα είχαν κάτι το τελεσίδικο: “το λέμε και το εννοούμε” - δεν αστειεύονται. Ναι, όλα είναι τόσο βαρετά, δύσκολα, ανυπόφορα. Κι εγώ πνίγομαι τόσο...

Ο Morrissey ίσως είναι από τους λίγους ανθρώπους που αποενοχοποίησαν το δυσθεώρητο πνεύμα τους και την εξυπνάδα τους. Δεν κρύφτηκε, δεν ισχυρίστηκε ότι είναι σαν τους άλλους. Μα, αφού είναι καλύτερος. Είναι τόσο προφανές.
Ακόμα κι αν διαφωνείς, δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις αυτή τη θρασεία ειλικρίνεια.

Οι Smiths, βέβαια, σημαίνουν για πάρα πολύ κόσμο μια ολόκληρη εποχή, ή έστω, ένα ολόκληρο βίωμα, μια μουσική επένδυση που έχει στοιχειώσει και διαποτίσει τα πάντα, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Όσοι τους αγαπάμε, είμαστε αφοσιωμένοι, με παραδειγματική τυφλότητα και ολίγη από εστετισμό, όπως ταιριάζει στον βαριεστημένο και πικραμένο πρίγκιπά μας, τον Morrissey.

Το μέγα μυστήριο της σεξουαλικότητάς του γινόταν μεγαλύτερο από την οξύτητα των στίχων του, όπου ο καθένας μπορούσε να διαβάσει τις δικές του νύχτες, τις δικές του φωνές και απελπισίες.

Ο Johny Marr και ο Stephen Patrick Morrissey ένωσαν τις δυνάμεις τους την άνοιξη του 1982 και τίποτα στη μουσική δεν θα ήταν πια το ίδιο. Το ποιητικό ντελίριο του Morrissey βρήκε το ιδανικό του ταίρι στις αγωνιώδεις και δεξιοτεχνικές μελωδίες του Marr. Το Hand in Glove, το πρώτο single που κυκλοφόρησαν, δημιούργησε την αναμενόμενη αίσθηση (με έναν στίχο όπως The sun shines out of our behinds, τι να περιμένει κανείς;)

και ο πρώτος δίσκος τους, που έφερε το όνομά τους, κατάφερε να πετύχει και στις πωλήσεις. Τα εξώφυλλά τους, οι ιστορίες για την ασφυξία της αγγλικής επαρχίας και την απελπισία των ευαίσθητων μέσα στην ομίχλη σε συνδυασμό με τον άκρατο ναρκισσισμό του frontman τους, έκαναν τους Smiths σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης εποχής, μιας Βρετανίας που ζούσε τη Θάτσερ και φυσικά, την αδιάλειπτη λατρεία προς τη βασιλική οικογένεια.

Πέρα, όμως, από τη Βρετανία, τι ήταν αυτό με το οποίο μπορούσε να ταυτιστεί και κάποιος που δεν ξυπνάει κάθε μέρα με τη μουντίλα και την ομίχλη πάνω από το κεφάλι του; Πέραν του προφανούς επιχειρήματος της εφηβείας, η προσωπική μου εκτίμηση (και αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη) ύστερα από τόσα χρόνια, είναι η αλήθεια των λόγων τους. Παρόλο τον ναρκισσισμό του Morrissey, ήταν πάντα έντιμος τόσο απέναντι σε αυτόν, όσο και απέναντι στα όσα αυτός του προκαλούσε. Smiths βέβαια δεν ήταν μόνο εκείνος – ο Marr, ο Andy Rourke και ο Mike Joyce, ήταν εξαίρετοι μουσικοί που συμπλήρωναν ιδανικά την ομάδα. Εκείνος, όμως, φρόντισε να δημιουργήσει, να τροφοδοτήσει και να διατηρήσει τον μύθο του (σχεδόν) ασέξουαλ ρομαντικού, βαριεστημένου πλην όμως αιχμηρού νεανία. Λάτρης του Όσκαρ Γουάιλντ, μπορούσες να τον φανταστείς βουτηγμένο στα βιβλία του, σε ένα δωμάτιο του πατρικού του, να σκαρώνει μεγαλεπήβολα σχέδια που ήξερε πως δεν θα πραγματοποιήσει – κάπως σαν και σένα όταν ήσουν 16 χρονών.

Οι Smiths, που διάλεξαν για όνομά τους αυτό το τόσο κοινότυπο επίθετο (σαν να λέμε Οι Παπαδόπουλοι), που έδειχνε ακριβώς αυτή την ποιότητα του καθημερινού ανθρώπου που ήθελαν να έχουν – ότι είναι συνηθισμένοι, δεν αποτελούν κανένα εκπληκτικό φαινόμενο- μπόρεσαν να κάνουν την κοινοτοπία των ανθρώπινων συναισθημάτων ένα ταξίδι στο ανεξήγητο. Ο χάρτης των βασάνων, σαν το σώμα που μαρκάρεται διαρκώς από τα όσα του συμβαίνουν, γέμισε δάκρυα αλλά και ειρωνεία στα επιδέξια χέρια του συγκροτήματος.

Τα τραγούδια των Smiths, πέρα από τη μιζέρια για την οποία πολλοί τους κατηγορούν, το σημαντικότερο θεωρώ ότι είναι η ειρωνεία τους, το χιούμορ – οξύ και αδιόρατο, υποδόριο και in-your-face, δεν μπορείς να το παραβλέψεις. Κάθε φορά που ακούω ένα τραγούδι τους, βλέπω κάτι άλλο. Θα μου πεις, δεν είμαι πια 16, όπου όλα αποκτούσαν τεράστιες διαστάσεις, ούτε καν 19, με αλκοολικά απογεύματα και αμετακίνητες προσδοκίες. Η τραγικωμωδία της καθημερινότητας παραμένει, όμως - εξακολουθεί ακόμα, ίσως τώρα ακόμα πιο επιτακτική. Αυτό μπόρεσαν να το μεταφέρουν οι Smiths και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Η διάλυση των Smiths ήταν ίσως αναπόφευκτη (όπως και εκείνη των Joy Division, ανεξαρτήτως του θανάτου του Ian Curtis) και ήταν φυσικά εσωτερική. Ενδόρρηξη και όχι έκρηξη. Ο κύκλος έκλεισε, όχι όμως οριστικά. Στο μεταξύ, εκατοντάδες παιδιά σε όλο τον κόσμο πέρναγαν τα απογεύματά τους ζηλεύοντας αυτές τις μελωδίες και τους στίχους – οι Radiohead, οι Blur, οι Gene, οι Suede, αλλά και οι Starsailor, οι Coldplay και οι Organ, είναι μόνο μερικοί από αυτούς που επηρεάστηκαν από τη μουσική τους και δηλώνουν την αγάπη τους.

Gasping – but somehow still alive

This is the fierce last stand of all I am

Gasping- dying, but somehow still alive

This is the final stand of all I am

Please keep me in mind

Essential Listening:

What difference does it make?

Some girls are bigger than others

I started something I couldn't finish

Rubber ring

There is a light that never goes out (Cover από τους Nada Surf)

Big mouth strikes again (Cover από τους Placebo)

Υ.Γ. Αν και δεν μιλάμε πια, νιώθω μια παρόρμηση να αφιερώσω το κείμενο αυτό στον Γ., άοκνο συζητητή για τους Smiths και βαθύ τους γνώστη. There's more to life than books, you know, but not much more.

Queens of the stone age: Lullabies to paralyze (2005)

Το τέταρτο album των "intellectual rockers" Queens of the stone age με καθήλωσε με το πρώτο άκουσμα όπως και το πρώτο τους. Μετά από εσωτερικές περιπέτειες και αφού απολύθηκε ο μπασίστας Nick Oliveri (ιδρυτικό μέλος από τις παλιές εποχές των Kyuss) ο τραγουδιστής/κιθαρίστας και κύριος συνθέτης Josh Homme έβαλε την μπάντα στο στούντιο για ηχογράφηση. Μπάντα;
Μεγάλη ιστορία. Η σύνθεση των qotsa δεν είναι ότι πιο εύκολο να εξηγηθεί αφού έχουν περάσει σαν session από τους κόλπους τους ο Dave Grohl των Foo Fighters (και πρώην Nirvana), ο Mark Lanegan (πρώην Screaming trees) σε διαφορετικούς δίσκους ή συναυλίες.

Για να καταλήξουμε, ο συγκεκριμένος δίσκος, ηχογραφήθηκε υπό τους Josh Homme, Joey Castillo, Alain Johannes, Van Leeuwan, και Mark Lanegan. Επίσης συμμετέχει στα φωνητικά και η Shirley Manson (πρώην Garbage) την οποία ακόμα δεν κατάφερα να εντοπίσω.

Ο δίσκος είναι σχεδόν αριστουργηματικός. Σκοτεινός, δυνατός, έξυπνα μονολιθικός και πάνω απ'όλα sexy. Η χαρακτηριστική γλυκιά φωνή του Josh Homme με το όμορφο vibrato και τις τονικές ακροβασίες, δένει τόσο πολύ με τις γραμμές των οργάνων, που μοιάζουν όλα μαζί σαν ένας ήχος.

Οι συνθέσεις δεμένες, τα riffs και οι μελωδικές γραμμές κλασσικές όσο και ευρηματικές. Οι στίχοι λένε πάντα κάτι παραπάνω ανάμεσα από τις γραμμές τους. Αυτό βέβαια αν καταφέρεις να πιάσεις κάτι παραπάνω από τη φωνή του Homme που ακούγεται σχεδόν στην ίδια ένταση με τα όργανα.
Και πίσω (ή μπροστά) από όλα, το rythm section στιβαρό και αριστοτεχνικό, με ελεγχόμενη επίσης ένταση ολοκληρώνουν ένα album που θα έχει κάτι να πει ακόμα και πολλά χρόνια μετά.

(Πάντως εγώ ούτε που κατάλαβα ότι άλλαξαν μπασίστα)

Track list: This Lullaby, Medication, Everybody Knows That You Are Insane, Tangled Up In Plaid, Burn The Witch, In My Head, Little Sister, I Never Came, Someone's In The Wolf, The Blood Is Love, Skin On Skin, Broken Box, "You Got A Killer Scene There, Man...", Long Slow Goodbye

όλα κομματάρες...

Ελληνικό Ροκ και Ζωντανοί στο κύτταρο

Το παρακάτω κείμενο το έγραψε ο καλός μου φίλος horexakias με αφορμή την πρόσφατη προβολή της ταινίας του Αντώνη Μποσκοίτη. Το δημοσιεύω αυτούσιο όπως μου το έστειλε και τον ευχαριστώ για την αναφορά του σε ένα τόσο ενδιαφέρον και δύσκολο σημείο της ελληνικής μουσικής.

...Δεκαετια’60. Η Ελλάδα γεμίζει συγκροτήματα και club. Oι νέοι της εποχής ακολουθούν τα βήματα από το εξωτερ ικό(ΗΠΑ κυρίως)περιοδικά και φυσικά ο Ν. Μαστοράκης και τα συγκροτήματα της εποχής ακολουθούν κατά πόδας τα ξενόφερτα συγκροτήματα με αγγλικό στίχο: Forminx,Charms,Idols. Mοναδική «παραφωνία» οι Olympians, με ελληνικό στίχο, οι οποίοι και κέρδισαν το διαγωνισμό «μοντέρνων συγκροτημάτων» με δανεικά όργανα στο Καλλιμάρμαρο το ’66.
Ας μη ξεχάσουμε βέβαια και τους Juniors του Θάνου Σουγιούλ ο οποίος πέθανε σε τροχαίο μαζί με το κιθαρίστα του συγκροτήματος Αλέκο Καρακαντά. Ο κιθαρίστας της μπάντας αντικαταστάθηκε από έναν Άγγλο ονόματι Eric Clapton…Mια ιστορία που μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια, αφού αρνούνται όλοι να μιλήσουν.

Παράλληλα οι νεολαίοι πίνουν βερμούτ και ταμ-ταμ και διαβάζουν μοντέρνους ρυθμούς. Συνυπάρχουν βέβαια οι Έλληνες μπίτνικ ,μια μίξη υπαρξιστών του ’40 και τεντιμπόηδων του ’50, παιδιά με μια ζωή στο δρόμο όπως έγραψε και ο J. Κerouac, για να έρθουμε στο ’67 με τη καταπληκτική συναυλία των Rolling Stones, που διακόπηκε λόγω της ανθοδέσμης «με τα κόκκινα γαρίφαλα» που πέταξε ο M. Jagger. Kαι αυτό το παιδί, χάθηκε μια ανθοδέσμη με κόκκινα ....τριαντάφυλλα;

........Δεκαετία ’70 και ναι πλέον είμαστε για τα καλά μέσα στη χούντα,τη ψυχεδέλεια,το LSD, και την αντιδικτατορική ουτοπία. Από συγκροτήματα πλέον έχουμε περάσει, στους Νοστραδαμος,τους Poll, Δ.Σαββοπουλος, Πελόμα Μποκιού, Δάμων + Φιντίας, Εξαδάκτυλος, Μπουρμπούλια και όλοι πλέον με ελληνικό στίχο πλην των Socrates, των Aphrodite’s child και των MGC(το συγκρότημα του Δ.Πουλικακου μέχρι το ’67 που αργότερα έγιναν Εξαδάκτυλος).
Που τους άκουγες όλους αυτούς όμως live? Τα club της εποχής ήταν δυο: To Rodeo και το Κύτταρο. Από το κύτταρο έχουν περάσει όλοι οι πιο πάνω και μάλιστα υπάρχει και ένας καταπληκτικός σπάνιος δίσκος(τυχερός οποίος τον έχει, τώρα μονό σε cd)που λέγεται «ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ».
Στην ουσία ο δίσκος αποτελεί την πρώτη ζωντανή καταγραφή (το ’71) και του ήχου και των συγκροτημάτων της εποχής, διαμορφωμένος βέβαια τη δεκαετία του’70.Underground ακούσματα,προσπάθεια για ελευθερία (μη ξεχνάμε τη χούντα), μια αρχικά ντροπαλή αλλά στην ουσία της, δυναμική σκήνη, για ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα.
Πέρα από όλα αυτά βέβαια υπάρχει και για τους νεότερους η γνώση για τη μουσική και τα clubs της εποχής. Στο εξώφυλλο υπάρχει και ο υπότιτλος «η ποπ στην Αθήνα». Ένας υπότιτλος που μάλλον δεν αφορά αυτό το δίσκο. Ένας υπότιτλος για ένα δίσκο της δεκαετίας του ’60, με εξώφυλλο από comic φιγούρες. Στη πρώτη έκδοση του δίσκου συνοδευόταν και από ένα single που μοιράζονταν οι ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΣ με τους ΔΑΜΩΝ ΚΑΙ ΦΙΝΤΙΑΣ. Στις επόμενες εκδόσεις δεν υπάρχει το single γι’αυτό και ο δίσκος απέκτησε συλλεκτικότητα.

Το «ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ» είναι ένας δίσκος σταθμός,ένα ντοκουμέντο στο ελληνικό ροκ μιας άλλης παλιάς εποχής όχι όμως και ξεχασμένης.
Με αφορμή λοιπόν τη ταινία του Αντώνη Μποσκοίτη ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ-ΣΚΗΝΕΣ ΡΟΚ η οποία προβλήθηκε την Πέμπτη 5 Οκτωβρίου στο Τριανον. Μια ταινία που πλημμυρίζει από ήχους και μουσικά χρώματα μιας περασμένης, αλλά πάντα ζωντανής, στιγμής της μουσικής μας ιστορίας.

Σαν παλιό Βινίλιο για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να γνωρίζουν οι νεότεροι.

Σαν παλιό βινύλιο - Θοδωρής Κοτονιάς - Αντώνης Μποσκοΐτης

Ευχαριστούμε και τον φίλο Beatlus για το τραγούδι

The Feeling: Twelve stops and Home (2006)

Να μιλήσουμε για Pop; Εγώ λέω να μιλήσουμε.
Βλέπετε τα χρώματα στο εξώφυλλο αυτού του δίσκου; Ε λοιπόν άκουσα τους the Feeling και τα είδα!
Τα 5 αυτά λονδρεζάκια, καλά φιλαράκια μεταξύ τους, αφού βαρέθηκαν να παίζουν ως session μουσικοί για άλλους ή να αναμασάνε διασκευές μεγάλων ονομάτως, αποφάσισαν να πάρουν μολύβι και χαρτί και να κουρδίσουν τα όργανα τους.
Και αφού υπέγραψαν στην ιστορική Island τους μάθαμε και στα μέρη μας.
Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Dan Gillespie-Sells, με την κλασσικά ποπ φωνή του, κεντάει απρόσμενες μελωδίες, γλυκόπικρες και πολλές φορές χαρούμενες. Τον καμβά συμπληρώνουν ο μπασίστας Richard Jones, ο κιθαρίστας Kevin Jeremiah, ο πληκτράς (ναι έχουν κι απ'αυτό) Ciaran Jeremiah, και ο ντράμερ Paul Stewart.

Η συνθέσεις τους, άρτιες και προσεγμένες, με ζαχαρένια καλογυαλισμένα beatle-ικά φωνητικά κολλάνε πολύ εύκολα στο μυαλό (και δεν εννοώ σαν σουξεδάκια της μιας μέρας) και οι στίχοι προσγειωμένοι και αρκετά ξεχωριστοί πολλές φορές, λένε και αλήθειες που με έκαναν ράκος στα πρώτα ακούσματα. Η παραγωγή είναι θεσπέσια, τραβώντας τη γραμμή πολύ περισσότερο προς τις κλασσικές εποχές του ροκ των ELO και των Supertramp (τους Beatles τους αναφέραμε ήδη).

Ένοιωσα πολλά ακούγωντας αυτόν τον δίσκο. Μπορεί να μην είναι διαφημισμένος όπως π.χ. των killers και να έχει και μερικά προβλέψιμα τραγουδάκια, αλλά είναι ειλικρινής και όμορφος. Αξίζει για παρέα τις μερικές ηλιόλουστες χειμωνιάτικες ημέρες.

Tracklist: I Want You Now, Never Be Lonely, Fill My Little World, Kettle's On, Sewn, Anyone, Strange, Love It When You Call, Rosé, Same Old Stuff, Helicopter, Blue Piccadilly

ps. Ευχαριστώ την εκπομπή του RED στον ΣΚΑΙ που σταμάτησε πια να μεταδίδεται (γιατί άραγε;) για το Sewn που εκεί προτοείδα.

Αναμένουμε

Η συλλογή των U2 με 18 singles τους, κυκλοφορεί στις 21/11/2006 .

ΕΔΩ
μπορείτε να δείτε από το Αmazon video από την συναυλία τους στο Μιλάνο ("With or Without You" and "Original of the Species") που θα κυκλοφορήσει σε DVD μαζί με το CD.
Sorry, αλλά βρίσκω υπερβολική την κυκλοφορία του συγκεκριμένου άλμπουμ μετά τις τόσες πολλές συλλογές τους που ήδη υπάρχουν.
Μια ματιά στο track list πείθει για τον μοναδικό λόγο ύπαρξης αυτού του cd που είναι εκτός από τα έσοδα, το καινούργιο τραγούδι των Green day στο οποίο και συμμετέχουν. Δεν θα το αγοράσω, αλλά U2 είναι αυτοί, δεν θα σταματήσουμε να τους αγαπάμε.

Τrack list:
1. Beautiful Day - 2. I Still Haven't Found What I'm Looking For - 3. Pride (in The Name Of Love) - . With Or Without You - 5. Vertigo - 6. New Year's Day - 7. Mysterious Ways
8. Stuck In A Moment You Can't Get Out Of - 9. Where The Streets Have No Name
10. Sweetest Thing - 11. Sunday Bloody Sunday -12. One - 13. Desire -
14. Walk On - 15. Elevation - 16. Sometimes You Can't Make It On Your Own
17. The Saints Are Coming - 18. Window In The Skies




Το νέο άλμπουμ της Loreena McKennit An Ancient Muse κυκλοφορεί την ίδια ημερομηνία 21/11/2006

ΑΥΤΟ ΜΑΛΙΣΤΑ!!!!!!!

Δείγμα από τα καινούρια τραγούδια μπορείτε να ακούσετε ΕΔΩ

Τrack list :
1. Incantation - 2. The Gates Of Istanbul - 3. Caravanserai
4. The English Ladye And The Knight - 5. Kecharitomen
6. Penelope's Song - 7. Sacred Shabbat
8. Beneath A Phrygian Sky- 9. Never-Ending Road

Tα βιολιά που πάλλονται πίσω από τους λόφους...

...έλεγε ο Μπωντλαίρ κι εχτές στο Gagarin η Sophie Solomon μας ταξίδεψε στην ορεινή Τρανσυλβανία, στις πεδιάδες του κάτω Δούναβη και στις αχανείς εκτάσεις της Ρώσικης γης.
Όλα αυτά υπό τους μαγικούς ήχους του βιολιού της, το οποίο στην κυριολεξία πήρε φωτιά.

Τη συναυλία άνοιξε ο Simon Bloom, μαζί με ημιακουστικό σχήμα αποτελούμενο από 7 μουσικούς (ακουστική κιθάρα, φωνή, ηλεκτρική κιθάρα, βιολί, τζουράς, μπάσο, πλήκτρα, δεύτερα γυναικεία φωνητικά), αλλά τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά οι μουσικές του και η ερμηνεία του, έκαναν απλά ένα αδιάφορο πέρασμα.

Στις 11.00 και μετά από αναμονή 2 ωρών επιτέλους η Sophie εμφανίστηκε στην σκηνή, δίνοντας με το poison sweet Madeira το εναρκτήριο λάκτισμα για όλα όσα είδαμε και ακούσαμε στην συνέχεια.

Με μια μπάντα που αποτελείται από εξαιρετικούς μουσικούς, παρουσίασε το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ στο Αθηναικό κοινό, που με πολύ θέρμη την υποδέχτηκε χτες βράδυ στην πρωτεύουσα των 5 βαθμών κελσίου.

Και για ποιό από όλα τα κομμάτια να γράψω αφού το καθένα ξεχωριστά ήταν κι ένα ταξίδι νωχελικό την μία και γεμάτο αδρεναλίνη από την άλλη.

Εκπληκτικά το burned by the sun, το light that never dies, το Hazy.


Όλα αποδόθηκαν δεξιοτεχνικά, αφού η ίδια, με την εκπληκτική τεχνική της, εκμεταλλεύτηκε όλες τις δυνατότητες του οργάνου πάνω στην σκηνή σε μια έκρηξη χρωμάτων και αισθήσεων.

Όπως ήταν αναμενώμενο, το κοινό ξεσηκώθηκε, συγκινήθηκε και την επιβράβευσε με έναν σεισμό πολλών ρίχτερ κάτω από τα πόδια της.



Δαιμονισμένο παίξιμο, στυλ και κίνηση καταπληκτικά από μια αεικίνητη Sophie καθ’όλη την διάρκεια της συναυλίας.

Κάπου είχα διαβάσει ότι στις συναυλίες με την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, φροντίζει να προσέχει έτσι ώστε να μη χτυπήσει κάποιον από τους υπόλοιπους μουσικούς με τον αγκώνα της! Το σκεφτόμουνν χτες και γέλαγα.

Από τα τυχερά της βραδιάς το ότι κατάφερα να είμαι ακριβώς μπροστά από την σκηνή.
Ακόμα και εκεί δεν υπήρξε καμία παραμόρφωση του ήχου ο οποίος ήταν καλός έτσι ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε το σκληροπυρινικό της βιολί σε όλη την έκτασή του.

Το πράσινο μπουκάλι με το ουίσκυ άλλαζε συνεχώς χέρια μεταξύ της μπάντας, δίνοντας άλλη χροιά στις μουσικές κι εμείς σε μιαμιση περίπου ώρα ταξιδέψαμε σχεδόν σε όλη την Ανατολική Ευρώπη.

"Παρότι αγαπώ με πάθος την κλασσική μουσική ένιωθα περιορισμένη από τις αυστηρές παραμέτρους του ρεπερτορίου της. Έπρεπε να πάρω την απόφαση να απομακρυνθώ από αυτή για να βρω τη δική μου φωνή".

Νομίζω ότι την βρήκε, με αποτέλεσμα όσοι τυχεροί βρεθήκαμε κοντά της χτες να περάσουμε ένα αξέχαστο βράδυ.

Highlights
O απίστευτος ντράμερ που θύμιζε χαρούμενο πίθηκο (!) και που όπως σχολιάσαμε με τον summertime πολύ θα του ταίριαζε να είναι μέλλος των coldplay.

Το εκπληκτικό τεράστιο ακορντεόν που πολλές φορές με έκανε να νομίζω ότι είμαι σε καμπαρέ.

Η συννενόηση των μουσικών και οι διορθώσεις τους σε κλάσματα του δευτερολέπτου

Η τρομερή συναισθηματική φόρτιση. Ειλικρινά είχα πονοκέφαλο όλο το υπόλοιπο βράδυ από την ένταση.

Οι δύο φωτογραφίες που βλέπετε εδώ, που βγήκαν κατά τύχη (με το κινητό όπως πάντα) αλλά τελικά πέτυχαν.

Λοιπές ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τον summertime, στα σχόλια.