The Feeling: Twelve stops and Home (2006)

Να μιλήσουμε για Pop; Εγώ λέω να μιλήσουμε.
Βλέπετε τα χρώματα στο εξώφυλλο αυτού του δίσκου; Ε λοιπόν άκουσα τους the Feeling και τα είδα!
Τα 5 αυτά λονδρεζάκια, καλά φιλαράκια μεταξύ τους, αφού βαρέθηκαν να παίζουν ως session μουσικοί για άλλους ή να αναμασάνε διασκευές μεγάλων ονομάτως, αποφάσισαν να πάρουν μολύβι και χαρτί και να κουρδίσουν τα όργανα τους.
Και αφού υπέγραψαν στην ιστορική Island τους μάθαμε και στα μέρη μας.
Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Dan Gillespie-Sells, με την κλασσικά ποπ φωνή του, κεντάει απρόσμενες μελωδίες, γλυκόπικρες και πολλές φορές χαρούμενες. Τον καμβά συμπληρώνουν ο μπασίστας Richard Jones, ο κιθαρίστας Kevin Jeremiah, ο πληκτράς (ναι έχουν κι απ'αυτό) Ciaran Jeremiah, και ο ντράμερ Paul Stewart.

Η συνθέσεις τους, άρτιες και προσεγμένες, με ζαχαρένια καλογυαλισμένα beatle-ικά φωνητικά κολλάνε πολύ εύκολα στο μυαλό (και δεν εννοώ σαν σουξεδάκια της μιας μέρας) και οι στίχοι προσγειωμένοι και αρκετά ξεχωριστοί πολλές φορές, λένε και αλήθειες που με έκαναν ράκος στα πρώτα ακούσματα. Η παραγωγή είναι θεσπέσια, τραβώντας τη γραμμή πολύ περισσότερο προς τις κλασσικές εποχές του ροκ των ELO και των Supertramp (τους Beatles τους αναφέραμε ήδη).

Ένοιωσα πολλά ακούγωντας αυτόν τον δίσκο. Μπορεί να μην είναι διαφημισμένος όπως π.χ. των killers και να έχει και μερικά προβλέψιμα τραγουδάκια, αλλά είναι ειλικρινής και όμορφος. Αξίζει για παρέα τις μερικές ηλιόλουστες χειμωνιάτικες ημέρες.

Tracklist: I Want You Now, Never Be Lonely, Fill My Little World, Kettle's On, Sewn, Anyone, Strange, Love It When You Call, Rosé, Same Old Stuff, Helicopter, Blue Piccadilly

ps. Ευχαριστώ την εκπομπή του RED στον ΣΚΑΙ που σταμάτησε πια να μεταδίδεται (γιατί άραγε;) για το Sewn που εκεί προτοείδα.