Sonic Youth: Daydream Nation (1988)

Είμαι στο μισογκρεμισμένο Royal Albert Hall, μετά τη λήξη ενός πολέμου. Γκρεμισμένοι τοίχοι, καμένες σειρές καθισμάτων και καπνισμένες ταπετσαρίες. Σκοτάδι. Βουνά από μαύρο χώμα παντού. Μαύρος και ο χειμωνιάτικος ουρανός που βλέπεις αν σηκώσεις τα μάτια ψάχνοντας για την οροφή.
Κατά περίεργο τρόπο οι βομβαρδισμοί δεν πείραξαν τη σκηνή. Παρτιτούρες του Stravinsky παρατημένες ανάκατα στα αναλόγια και στο δάπεδο από την τελευταία συναυλία κάποιας ορχήστρας. Φυσάει παγωμένος ο αέρας και τις σκορπάει παντού μαζί με ένα ήσυχο χάρτινο θρόισμα. Χορεύουν πάνω από ένα ξεχαρβαλωμένο κάθισμα στη θέση του πρώτου βιολιού. Το δοξάρι είναι ακόμα εκεί. Ξεχασμένο.
Νομίζω ότι ακούω μια βουή. Με feedback κιθάρας. Δυναμώνει. Ανάβω το φακό μου και διακρίνω την πλάτη ενός τύπου με καρό πουκάμισο. Στέκεται μπροστά από μια συστάδα ενισχυτών. Σε λίγο αρχίζει και ακούγεται ρυθμικά. Γυρνάει περπατώντας. Μια γυναικεία φωνή αρχίζει και μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο: "Spirit.desire.spirit.desire.spirit.desire we will fall". Το feedback δυναμώνει. Μια δεύτερη κιθάρα γκαζώνει. Θόρυβος. Τα drums ξεσπάνε καταιγιστικά κι άξαφνα ένα ελικόπτερο εμφανίζεται ψηλά ρίχνοντας φως. Η μουσική θεριεύει ασταμάτητα. Μέχρι να πέσουν και τα υπόλοιπα χαλάσματα. Μέσα στη δίνη ενός μετά-αστικού υπερηχητικού εφιάλτη κατ' ευθείαν από τον παράδεισο.

Ακούγοντας το Daydeam Nation και τα ηχητικά τοπία που πηγάζουν από τους πειραματισμούς του κυρίου Thurston Moore μετά της συζύγου του Kim και της παρέας τους είναι δύσκολο να μη φανταστείς κάτι τέτοιο. Η συνθετική επιστήμη της αρμονίας της μουσικής ξερνάει τα έντερα της σε μια λεκάνη κακόφημου μπαρ ακούγοντας αυτές τις συμφωνίες rock θορύβου. Ίσως. Βέβαια μουσική δεν είναι μόνο ότι χαϊδεύει τα αυτιά αλλά και ότι τα συναρπάζει.

Από την πλούσια δισκογραφία τους που ξεκίνησε το 1981, αυτός ο δίσκος έχει ξεχωρίσει σαν το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα post-punk experimental που έγινε ποτέ, με τους Sonic Youth να νοιώθουν πιο δυνατοί και βιρτουόζοι από ποτέ . Ηχογραφημένος το 1988 σηματοδοτεί ένα άλλο πρόσωπο της Αμερικής. Αυτής που αναζητάει, που ψάχνει και ανακαλύπτει, και σπρώχνει τη θάλασσα από κάτω της προσπαθώντας να αγγίξει την Ευρώπη. Μακριά από καλιφορνέζους surfers και τουρίστες της Florida.

Το μοναδικό single αυτού του δίσκου, το "Teen Age Riot" είναι σχεδόν 7 λεπτά, στήνοντας το σκηνικό που θα επακολουθήσει. Μετά είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις. Από το θορυβώδες punk "Silver Rocket" μέχρι την τριλογία 14 λεπτών του τέλους, τα πάντα ρέουν προς μία κατεύθυνση. Χωρίς concept (εμφανώς τουλάχιστον) χωρίς το σνομπ ύφος των ψαγμένων μουσικών, Οι Sonic Youth, τα παιδιά της διπλανής πόρτας, μας μιλάνε μια διαφορετική γλώσσα από αυτήν που έχουμε συνηθίσει. Με περίεργα κουρδισμένες κιθάρες (GABDEG και GGDDGG στις περισσότερες περιπτώσεις) μπολιασμένες με την παράδοση του rock, σφυρηλατούν τους ήχους τους προσεκτικά και μεθοδικά. Δεν υπάρχουν τυχαία πράγματα στις παραγωγές τους, παρ' όλο που πολλοί το νομίζουν. Μέχρι και η τελευταία τσιρίδα feedback είναι τόσο μελετημένη, όσο οι λιγοστές νότες που χτυπάει ένα τύμπανο σε μια συμφωνική ορχήστρα.
Είναι δύσκολο να το καταλάβεις στην αρχή. Το μόνο που ακούς είναι ένα πολύχρωμο ωστικό κύμα που σε κολλάει στον τοίχο. Μετά, όπως το μάτι που συνηθίζει το σκοτάδι, αρχίζεις και ακούς υπνωτικές επαναλήψεις, γλιστερά riffs και θηριώδεις εκρήξεις που σας ορκίζομαι έχουν πραγματικά δόντια. Με τον Thurston Moore και τον Lee Ranaldo στις κιθάρες, να μοιράζονται τα φωνητικά με τη γοητευτική Kim Gordon που σπάει το μανικιούρ της στις χορδές του μπάσου και τον Steve Shelley, τον ρεαλιστή της παρέας που συμμαζεύει τους ήχους των φίλων του σε μέτρα. Στέκονται αγέρωχοι και σφυροκοπούν ασταμάτητα στη σκηνή σα να μη συμβαίνει τίποτα (όσοι τους είδατε όταν ήρθαν στη χώρα μας θα το ξέρετε).

Καλά παιδιά... Διαμάντια. Ήρθαν για να μείνουν, καίνε τις μουσικές ταμπέλες και διώχνουν τους ενοχλητικούς γείτονες!

Tracklist: Teen Age Riot, Silver Rocket, The Sprawl, 'Cross the Breeze, Eric's Trip, Total Trash, Hey Joni, Providence, Candle, Rain King, Kissability, Trilogy: a) "The Wonder" b) "Hyperstation" z) Eliminator Jr."

David Bowie:Ziggy Stardust (1972)

Ένας εξωγήινος ανδρόγυνος rockstar ονόματι Ziggy, κατέβηκε από τον Άρη στη γη για να μας προειδοποιήσει και να μας σώσει. Μας αποκαλύπτει ότι έχουμε πέντε χρόνια μέχρι να καταστραφεί η γη και μας διδάσκει ότι η αγάπη είναι σημαντική και περίπλοκη. Μοιράζει απλόχερα το απελευθερωτικό rock’n’roll και ονειρεύεται το μέλλον της ανθρωπότητας μαζί με το συγκρότημα του, τους Spiders from Μars, που οι μαγικές τους συγχορδίες ξυπνάνε τη συνείδηση μας.
Και όπως όλοι οι σωτήρες, πεθαίνει (μετά από πολλές καταχρήσεις) από το χέρι ενός έμπιστου Spider. Και μετά έρχεται η πτώση. Και η ανθρωπότητα αγκαλιάζει ξέφρενα το glam rock.
Ήταν 1972.
Ο David Robert Jones, (ή Bowie όπως τον λένε πλέον οι φίλοι του), υπήρξε (και είναι ακόμα δόξα τω Θεώ) ένας ογκόλιθος που πάντα προβλημάτιζε κάθε γραφιά ή κριτικό με τις αλλαγές και την ευρηματικότητα του. Αυτός ο διαβασμένος χαμαιλέοντας, ένας μουσικά καταρτισμένος συνθέτης, παραγωγός, ενορχηστρωτής αλλά και ηθοποιός, αποτελεί εδώ και τέσσερις δεκαετίες έναν από τους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες και ταυτόχρονα ένα άλυτο αίνιγμα που θα είναι θαμμένο για πάντα στο ζευγάρι των δίχρωμων ματιών του.

Υιοθετώντας την περσόνα του Ziggy, και με τον κολλητό του (μακαρίτη πια) Mick Ronson, ο πολυμήχανος Bowie έρχεται να στοιχειώσει τη συνείδηση μας με αυτό που θα ονομαστεί κάποτε αρχετυπικό glam rock (βγάλτε άκρη) από ένα τσούρμο αμήχανους εργαζόμενους της μουσικής βιομηχανίας, που κάθονται ακόμα και μελετούν το ομώνυμο DVD. Οι ογκώδεις κιθαριές του Ronson, που συνοδεύονται από τον Trevor Bolder στο μπάσο και τον Mick Woodmansey στα τύμπανα με γαρνιτούρα τους φευγάτους σκοτεινούς στίχους με τα πιασάρικα ρεφραίν, μαζί με τα διάσπαρτα βιολιά και σαξόφωνα, έδωσαν μια νέα σημασία σε αυτήν την παράξενη, άνευ φύλου φιγούρα που ξεκίνησε να υποδύεται ρόλους στις συναυλίες του αιχμαλωτίζοντας στα χέρια του εφηβικές και άλλες καρδιές.
Το tracklist πανίσχυρο, έξυπνα δομημένο, με concept μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας, επηρεασμένο από τους Who και τους Beach boys, τους Velvets, τον Marc Bolan και σίγουρα τους Stooges του επίσης κολλητού του Iggy ανατέλλει ακόμα στα αυτιά σου σαν κάτι που ηχογραφήθηκε χτες.
Μια ευαίσθητη ψυχή ακούγοντας το, τραγούδι το τραγούδι, θα περάσει από όλες τις πθανές συναισθηματικές μεταβάσεις. Περιέργεια, συμπόνια, χαρά, ζεστασιά, ελπίδα, αγάπη, οργή, νοσταλγία, θλίψη, απόγνωση, για να καταλήξει στη λατρεία εντάσσοντας εαυτόν στην τρελή παρέλαση που ακολουθεί τον Ziggy στην αστική παράνοια του παραμυθιού του.
Ρυθμοί που μπορείς να αισθανθείς, στίχοι που ποθείς να τραγουδήσεις κουνώντας άχαρα τα χέρια και τους γοφούς σου μπροστά στον καθρέφτη με την κιθάρα και το make up της μαμάς. Το υλικό για τους επίδοξους κιθαρίστες είναι πολύ, καθώς τα τραγούδια του Δούκα είναι μικρά διαμαντάκια, με απλές φόρμες και πολύτιμα riffs.
Αν έχετε συλλογή δίσκων και σας λείπει το Ziggy Stardust, μπορείτε άφοβα να πετάξετε το high end σύστημα σας από το μπαλκόνι, ή να το κάψετε, ή να το ανατινάξετε.
Αν πάλι το όνομα David Bowie δε σας λεει απολύτως τίποτα, κακώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Θα έπρεπε να έχετε ένα απασφαλισμένο περίστροφο μέσα στο στόμα σας και το δάκτυλο σταθερό μέσα στη σκανδάλη, γιατί σίγουρα είστε τρελοί και δεν αξίζει πια να ζείτε (εναλλακτικά μπορείτε να σώσετε την ψυχή σας αγοράζοντας ένα οποιοδήποτε album του). Ρωτήστε και τον Κώστα Τουρνά. Θα σας πει το ίδιο.

Tracklist:
Five Years, Soul Love, Moonage Daydream, Starman, It Ain't Easy, Lady Stardust, Star, Hang Onto Yourself, Ziggy Stardust, Suffragette City, Rock 'N' Roll Suicide


Trivia:

• Το όνομα Ziggy δεν έχουμε καταλήξει από που προήλθε. Μία εκδοχή λέει ότι ήταν ιδέα των φίλων του, Iggy Pop ή εκείνης της κρεμάστρας της Twiggy (που σε εκείνη την εποχή της αφθονίας ήταν top model και θα ήταν χαλαρά και σήμερα αν το έλεγε η καρδιά της). Μια άλλη λεει ότι έμπνευση ήταν ένα ραφείο στο Λονδίνο που λεγόταν Ziggy’s. Ο Bowie βέβαια δήλωσε αργότερα ότι ήταν από τα ελάχιστα Χριστιανικά όνομα που αρχίζει απο Ζ.
• Το Stardust προέκυψε από τον τραγουδιστή της country, The Legendary Stardust Cowboy (Norman Carl Odom).
• Ο γιος του Bob Marley βαφτίστηκε Ziggy λόγω αυτού του album.

tablatures για τους κιθαριστες