Unplugged-The Rock blog

11.3.07

The black parade – My chemical romance (2006)

Ακούω το τρίτο album των My chemical romance κάπου ένα μήνα. Και όσο το ακούω τόσο περισσότερο μ’ αρέσει. Το προηγούμενο single που θυμάμαι από αυτά τα τυπάκια απ’ το New Jersey είναι το Im not OK (I promise) το οποίο δεν ήταν και αριστούργημα, αλλά έκανε μια χαρά τη βόλτα του στα airplay των rock ραδιόφωνων ενδεχομένως λόγω του πιασάρικου refrain.

Η καρδιά του συγκροτήματος είναι ο τραγουδιστής τους Gerard Way ο οποίος αποφάσισε να παρατήσει τη δουλειά του ως animator και να ασχοληθεί με τη μουσική. Το συγκρότημα ονομάστηκε από ένα βιβλίο του Irvine Welsh (συγγραφέα του Trainspotting) και ξεκίνησε στις αρχές των 00s με τον πρώτο τους δίσκο (I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love) να ηχογραφείται το 2002 από την indie εταιρία Eyeball records της Νέας Υόρκης. Μα το αντικείμενο μας δεν είναι η ιστορία των My chemical romance, αλλά το album τους.

Υπάρχει ένα concept στο εν λόγω album όπως (λένε) και στα προηγούμενα τους και το κεντρικό του θέμα είναι πάντα ο θάνατος (όπως και στα προηγούμενα). Πρόκειται για έναν νεαρό (τον Patient) ο οποίος πεθαίνει από καρκίνο και τριγυρνάει στις αναμνήσεις και τα τραύματα της παιδικής του ηλικίας. Υπάρχουν άπειρες επιρροές και συσχετισμοί σ’ αυτό το album. Queen, Smashing pumpkins, Green day, Pink Floyd (the Wall) ακόμα και Beatles, μα δεν ξεπατικώνονται σαν σιδερότυπο. Τα πάντα φιλτράρονται μέσα από το πρίσμα του μελωδικού emo-neo punk (πάλι έγραψαν οι μουσικοκριτικοί) και μέσα από καταιγιστικούς, τις περισσότερες φορές, ρυθμούς που χτυπάνε σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και την απολύτως ταιριαστή φωνή του Gerard, αρκετά εκφραστική στις δυνατές στιγμές του album, με έξυπνα ευρήματα στην εκφορά των φθόγγων.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιες αδύνατες στιγμές (όχι πολλές όμως) και αυτές επικεντρώνονται σε κάποιες μπαλάντες-γιαουρτάκια, με πολυφορεμένες μελωδίες, που οπωσδήποτε πρέπει να έχει κάθε δίσκος που σέβεται τον εαυτό του.
Εκτός αυτού όμως το δισκάκι αυτό πετάει. Είναι το rhythm section (το οποίο κατά την ταπεινή μου γνώμη θα μπορούσε να βοηθηθεί περισσότερο από τον παραγωγό Rob Cavallo), είναι κάποιοι πολύ δυνατοί στίχοι στα έπη-διαμάντια του, Mama και Welcome to the Black Parade, οι poppy μελωδίες, όπως και η ένταση και η ενέργεια που γεμίζεις ακούγοντας το.

Καταλήγοντας το μόνο που έχω να πω είναι ότι –δεν ξέρω ως πότε- θα συνεχίσω να το ακούω ακατάπαυστα και να χτυπιέμαι προσθέτοντας ότι είναι ο καλύτερος τρόπος ξυπνήματος για ένα δύσκολο πρωινό!

Δείτε και το βιντεάκι με τους Sgt Peppers lonely hearts club band με lead τον Freddie Mercury. (Welcome to the Black Parade)



7 Comments:

Blogger Xνούδι said...

Fu** γιατρέ!!!!!!!!!!!!
Από το 3.18 το ακουστικό τρυπάει το τύμπανο και πολύ μου αρέσει για Κυριακή αυτό.
Και επειδή σέβομαι τον εαυτό μου :Ρ εμένα μου αρέσουν και οι μπαλαντούλες.
Εντάξει, το άλμπουμ δεν θα μπει στον κατάλογο με τα καλύτερά μου, αλλά σίγουρα για όσο, θα τινάζει τα αυτιά μου μια χαρά στον αέρα.

Υγ. Ξερω ότι δεν τους έχεις και ιδιαιτερη αδυναμία, ίσως όπως όλοι μας, στην εφηβεία.
Οφείλω όμως να σου πω, ότι το βράδυ, ναι για σήμερα λέω, θα είμαι μπροστά μπροστά και θα χτυπιέμαι σαν 18χρονο στους IRON MAIDEN.
Ελπίζω να το αντέξω, γιατί είμεθα και σε μια άλφα ηλικία. Aλλά όπως λέει και ο σοφός λαός, όσο νοιώθει κανείς...

Καλημέρα!!!!! :)))

11/3/07 13:36  
Blogger Horexakias said...

Που ειναι ρε γιατρε,συγκροτηματα σαν τους nirvana,τους 16 horsepower,τις L7,τους Radiohead και πολλους αλλους απο την προηγουμενη δεκαετια.Ας μη μιλησω καλυτερα για προηγουμενες δεκαετιες.Για να ειμαι ειλικρινεις δεν με εντυπωσιαζει πλεον τιποτα.Νομιζω οτι τα κομματια που ακουμε σημερα,παιζονται απο ενα συγκροτημα,τοσο ιδιοι μου φαινονται ολοι μεταξυ τους.Το κειμενο σου υπερβολικα καλο για ενα τετοιο συγκροτημα.....

13/3/07 19:57  
Blogger GLOBAL said...

Dr. Uqbar, το "εσύ εδώ, εγώ εκεί" μας πάει γάντι. Για τα μουσικά μας ακούσματα λέω ντε. Έλα όμως που είσαι μαλαγάνας και κάθε φορά λέω "μμμμ ωραίοι διαβάζονται ετούτοι", μέχρι που πάω και τους ακούω... (αυτοί οι Incubus σου γράψανε ιστορία). Ετούτοι εδώ πάντως ωραίο τίτλο δώσανε, αλλά άλλο οι λέξεις, άλλο η μουσική τελικά.

14/3/07 03:24  
Anonymous Ανώνυμος said...

@Xνούδι
Στον κατάλογο με τα καλύτερα σίγουρα όχι, μα και το τίναγμα μετράει καμιά φορά!

Α και να μην ξεχάσω. Έχω τον Eddie στη γραμμή. Όχι αυτό το φρικιό καλέ. Τον Vedder!


@Horexakias
Τέτοια συγκροτήματα βγαίνουν μάλλον ανα δεκαετία. Οπότε απλά περιμένοντας ξεχωρίζουμε μερικά καλά πραγματάκια.
Ίσως και να ήταν υπερβολικά καλά τα λόγια μου αλλά εκτίμησα την ένταση σε μια περίοδο μουσικής ανομβρίας.
Αυτό είναι όλο. Άραγε θα ξανακούσουμε γιαυτούς;


@GLOBAL
Το album των Incubus ακόμα δεν το άκουσες όμως. Ή μήπως το άκουσες;
Αν σου πω ότι το ακούω ακόμα;
Τέλως πάντων. Έχουμε διαφορές και αυτό είναι καλό. Να γίνεται συζήτηση.

Οι λέξεις σίγουρα μπορεί καμιά φορά να είναι βαριές, είναι όμως υποκειμενικές.



Τα σέβη μου

14/3/07 18:52  
Blogger Horexakias said...

Ωπα,,,,ωπα γιατρε (ωπα μονο στα μπουζουκια).Στασου λιγο γιατι διαφωνω.Το '70 ειχαμε κατι Zeppelin,κατι Purple,κατι Uriah Heep,κατι sex pistols,Joy Division και παρα,παρα πολλους αλλους.Ας περασουμε στο '80 cure,smiths,zounds ακομα και οι Duran duran και δεν τους αναφερω "καπως" και πολλους, πολλους αλλους επισης.Για το '90 στα ειπα πιο πανω και πολλους πολλους αλλους ξανα επισης.Απαντησε μου τωρα εσυ,και πες, σε ποια δεκαετια να περιμενω τι? Συμφωνω απολυτα οτι ειναι μια περιοδος κρισης,αλλα οχι οτι θα πρεπει να περιμενω για να ακουσω κατι καλο(που θα περιμενω δεν υπαρχει θεμα).Τελος παντων.Αυτα.Χαιρε.

14/3/07 21:23  
Blogger Xνούδι said...

Δεν ξέρω αν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να συγκρίνουμε μεταξύ τους ανόμοια πράγματα.
Είμαστε τυχεροί που κουβαλάμε ως ακροατές τα ακούσματα όλων των προηγούμενων δεκαετιών. Το βαρύ πυροβολικό της rock που ακούει σε ονόματα σαν αυτά που αναφέρει ο horexakias ήρθε, άφησε την αξεπέραστη μουσική κληρονομιά που άφησε και απήλθε.
Μιλάμε για εποχές που γεννιόταν το είδος, οπότε κάθε τι ήταν καινούργιο και είχε το στοιχείο της έκπληξης.
Δεκαετίες μετά, ακούμε επαναλήψεις και προσπάθειες αντιγραφής του τότε, άλλοτε επιτυχημένες και άλλοτε όχι.
Η μουσική προχωράει όμως, έστω και πάνω στα χνάρια του παρελθόντος. Εξελίσσεται, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αρκετές φορές έλλειψη ποιότητας (ποιότητα τι θα πει?)
Εγώ τουλάχιστον, την ακολουθώ. Ευγνωμονώ όλους όσους "γέννησαν" τα αριστουργήματα που γέννησαν, μα δεν μπορώ να αδιαφορήσω για το παρόν.
Με αυτές τις σκέψεις, κάθε φορά που θα βγει κάτι καινούργιο, δεν μπαίνω ποτέ στην διαδικασία να το συγκρίνω με το παρελθόν (ακόμα και όταν πρόκειται για προιόν από το ίδιο συγκρότημα ή καλλιτέχνη). Το βλέπω μόνο του. Σαν να μην υπήρξε τπτ άλλο πριν από αυτό. Ετσι αποφεύγω να γκρινιάζω (δεν λέω ότι το κάνετε εσείς εδώ, για μένα μιλάω) αφού γκρίνια σίγουρα θα φέρει το να συγκρίνω π.χ τους chemical romance με τους deep purple (ήχος κεραυνού !!!!!) :)
Τους βλέπω ως Chemical romance. Και σαν αυτό που είναι, τους ευχαριστιέμαι και τους χαίρομαι.

Καλημέρες πολλές σε όλους.

15/3/07 09:53  
Anonymous Ανώνυμος said...

Σας ευχαριστούμε για την κατασκευή την ειλικρινή προσπάθεια να μιλήσει για αυτό. Νιώθω πολύ ισχυρή γι 'αυτό και θα ήθελα να διαβάσετε περισσότερα. Αν είναι εντάξει, όπως εσείς την επίτευξη επιπλέον εκτεταμένη σοφία, μπορεί να έχετε το μυαλό συμπεριλαμβανομένου του επιπλέον αντικείμενα παρόμοια με αυτό το ένα με πρόσθετες πληροφορίες; Θα είναι εξαιρετικά χρήσιμο και χρήσιμο για μένα και τους φίλους μου.

13/2/13 22:19  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home