2006 Συμβατικά και όχι

Ένας χρόνος ακόμα φεύγει και οι λίστες με τους καλύτερους δίσκους δίνουν και παίρνουν. Λίστες μεγάλες, μικρές, παράξενες και εμπορικές.
Δύσκολη η επιλογή μέσα στον κυκεώνα των νέων κυκλοφοριών, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με μια χρονιά με ονόματα-μεγαθήρια όπως The Who, Johnny Cash, Bob Dylan, Bruce Springsteen, Pearl Jam, Sonic Youth και άπειρες αξιόλογες νέες ιδέες από διαφορετικά είδη μουσικής.

Πραγματικό χάος.

Μάζεψα λοιπόν κάποια από τα πράγματα που άκουσα και μου άρεσαν πραγματικά για φέτος κι έφτιαξα μια home-made προσωπική λίστα χωρίς αρίθμηση με τον καλύτερο δίσκο εκτός.

Ξεκινάμε λοιπόν:
2006
Καλύτερος δίσκος
Muse - Black holes and revelations
Ο πιο ευρηματικά συμβατικός και άρτιος δίσκος που άκουσα το 2006.
Το γιατί το έχω αναλύσει και κουράσει εδώ.



Η σειρά δεν έχει καμία απολύτως σημασία

Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not
Για πολλούς υπερεκτιμημένο αυτό το ντεμπούτο. Πολύ το χάρηκα!
Ειδικά το British accent και το ακανόνιστο φτύσιμο των συλλαβών.


Pearl Jam - Pearl Jam
Αξιοπρεπέστατη συνέχεια μιας μεγάλης ιστορίας.
Πολύ ολοκληρωμένο.


Placebo - Meds
Ο Brian Molko δε νομίζω να ξεμείνει ποτέ από ιδέες.
Χωρίς πειραματισμούς κάτι που μπορείς να τραγουδίσεις.


TV on the Radio - Return to Cookie Mountain
Φρέσκος, πειραματικός με μελωδίες που αποσυντίθενται σε θόρυβο.
Δυνατό σύνολο. Άχρονο.


Beck - The Information
Ένας φίλος από τα παλιά με αμετάβλητο ακόμα IQ.



The Knife - Silent shout
Ηχητικά τοπία για δυνατούς λύτες.
Είχα καιρό να αγαπήσω synths. Έγινε θαύμα!
Rock εντόσθια. Το καλύτερο του pitchfork.

Regina Spektor - Begin to hope
Μαμά είμαι ερωτευμένος με μια ρωσίδα!
Απίθανο πιάνο. Υπέροχες ιδέες. Ατελείωτα μέρη.
Κλασσική παιδεία και γυναικεία φαντασία (και λύσσα)

Bob Dylan - Modern Times
Η φωνή του παππού είναι ακόμα ένρινη. Φιλικές μελωδίες χαλαρές και ήρεμες από τα παλιά. Συνταξιοδότηση και Αμερικανιά. Μα πάνω απ' όλα αξιοπρέπεια.
Τον ακούω μακρυά απ'τη γυναίκα μου με κράνος για τις κατσαρόλες :p

Joanna Newsom - Ys
Πρέπει να τον καταλάβω αυτόν τον δίσκο. Πρέπει!
Μπορώ να τον ακούω συνέχεια καθισμένος σε ένα μακρυνό παρελθόν που όμως δεν έζησα. Βραβείο αντισυμβατικότητας. Διαμάντι πρωτοπορίας.


Καλή χρονιά

Tool 10.000 days - Άλμπουμ της χρονιάς (μου)

5 χρόνια. Αυτό φαίνεται να είναι το χρονοδιάγραμμα το οποίο οι Tool αισθάνoνται ότι είναι ο καλύτερος χρόνος που πρέπει να μεσολαβήσει μεταξύ των άλμπουμ τους.
Τον Μάιο που άνοιγα την ομολογουμένως πρωτότυπη συσκευασία του τελευταίου τους cd (προσαρμοσμένοι μπροστά είναι δύο στερεoσκοπικοί φακοί, η χρησιμότητα των οποίων είναι να μπορέσεις να απολαύσεις τρισδιάστατα τις φωτογραφίες στο καταπληκτικό booklet) αναρωτιώμουν αν θα ακούσω κάτι ανάλογο με το Lateralus (το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 2001).
Πριν πατήσεις το play όμως σε ανάλογα ακούσματα, πρέπει να κάνεις delete σε όλα όσα μέχρι τώρα ήξερες ώστε να μπορέσεις να είσαι όσο το δυνατόν αντικειμενικός μέσα στην υποκειμενικότητά σου.

Αυτό και έπραξα για να βρεθώ μπροστά σε ένα καταιγισμό από μυστηριακούς, άλλοτε οργισμένους, άλλοτε μελαγχολικούς και άλλοτε συναισθηματικά φορτισμένους ήχους, δεμένους υπέροχα μεταξύ τους.

Οι Τool αφήνουν διακριτικά πίσω το εντυπωσιακό παρελθόν τους για να μας δώσουν ένα άλμπουμ ολοκληρωμένο τόσο σε ήχο και σύνθεση, όσο και σε μελωδικούς συναισθηματισμούς (πράγμα αρκετά παράξενο για μια progressive heavy metal μπάντα).

Το 10.000 days είναι ένα βήμα μπροστά και αποτελεί εξαίσιο δείγμα της εξελικτικής πορείας του γκρουπ. Ένα άλμπουμ εξομολόγηση των ανθρώπινων αδυναμιών, με κάθε του τραγούδι να στέκεται από μόνο του και όλα μαζί να είναι ένα μεγάλο « κατηγορώ» στο πρόσωπο της σημερινής κοινωνίας.

Τραγούδια ψαγμένα που χωρίς να το κραυγάζουν, σε περιμένουν να τα «κοιτάξεις» καλύτερα, πιο βαθειά και πιο προσεχτικά, αποφεύγωντας να μείνεις μόνο στην ηχητική τους πανδαισία.

Επικά τα Rosetta Stoned, 10.000 Days, αλλά και το Right In Two εντυπωσιάζουν με την «εξυπνάδα» τους. Τα vocals, τα τύμπανα, η κιθάρα τα riffs, όλα ρέουν!

Ο κιθαρίστας Adam Jones δεν είναι αυτό που λέμε «δεξιοτέχνης» αλλά με το παίξιμό του έχει σίγουρα την «ευθύνη» για τον ήχο που χαρακτηρίζει το συγκρότημα. Μαζί με το μπάσο όμως του Justin Chancellor κάνουν ένα εκπληκτικό δίδυμο το οποίο σε πολλά σημεία παραλληρεί.

Ο drummer Danny Carrey είναι κατά γενική ομολογία, ένας από τους καλύτερους που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο rock μουσικό στερέωμα και ήταν πολλές οι φορές που απομόνωσα τον δικό του ήχο, διαπιστώνοντας την απίστευτη τεχνική του.

Τέλος η φωνή του group, Maynard James Keenan μας προσφέρει απλόχερα συνεχή ταξίδια από το σκοτάδι στο φως, από την ειρωνία στο χιούμορ και από την μελαγχολία στην υποθάλπουσα αλλά φανερή μετά από αρκετές ακροάσεις αισιοδοξία του.

Ακούγοντας ξανά και ξανά όλα τα tracks από την αρχή, το τελικό μου συμπέρασμα είναι ότι το 10.000 days είναι ο καρπός του έρωτα μεταξύ του Lateralus και του Aenima, και το καλύτερο άλμπουμ που αγόρασα φέτος.
Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως το επόμενο τους κυκλοφορήσει το 2010...

Τracks

1. Vicarious
2. Jambi
3. Wings For Marie
4. 10000 Days
5. Pot
6. Lipan Conjuring
7. Lost Keys (Blame Hofmann)
8. Rosetta Stoned
9. Intension
10. Right In Two
11. Viginti Tres


Right in two

10.000 Days

Tori Amors: Little Earthquakes (1992)

Η Myra Ellen Amos (όπως είναι το πραγματικό της όνομα) δεν ήταν ποτέ μια συνηθισμένη συνθέτις/τραγουδίστρια. Η κόρη του μεθοδιστή ιερέα Dr. Rev. Edison Amos που έπαιζε πιάνο στη χορωδία της εκκλησίας στο Maryland και φαντασιώνονταν ερωτικές περιπτύξεις με τον Robert Plant των Led Zeppelin μεταμορφωμένο σε Ιησού ένοιωσε το κάλεσμα της μουσικής.

Αναβίωσε το παλιό στυλ των γυναικών τραγουδιστών/συνθετών της δεκαετίας του 70. Αναβάπτισε το πιάνο ως ροκ όργανο και πατώντας πάνω στη στιχουργική και συνθετική κληρονομιά της Joni Mitchel και Kate Bush έκανε τη διαφορά.

Το little earthquakes είναι ένας καλός και ολοκληρωμένος δίσκος, ο οποίος έκανε κάτι παραπάνω από το να εξαργυρώσει τις προσδοκίες της Atlantic Records μετά από το πρώτο της πλήρως αποτυχημένο EP Y Kan Tory Read. Χωρίς να προσπαθεί να θέσει πρότυπα για το γυναικείο τραγούδι (εφόσον είχε ήχο τόσο ξεχωριστό) και με εξομολογητικούς στίχους που θα μπορούσαν να είναι νουβέλες η Tori Amos κατόρθωσε κάτι που πολλοί προσπάθησαν. Να αφήσει τη σφραγίδα της.

Αρκετά βατός για τον μέσο ακροατή που αφοπλίζεται από τους προσωπικούς και πολλές φορές αυτοβιογραφικούς στίχους, φτάνει στα όρια της μανιέρας χωρίς όμως να πέσει σε κλισέ.

Άξιο αναφοράς είναι ότι στο Me and a Gun καλεί τον ακροατή να αντιμετωπίσει την ιστορία του ίδιου της του βιασμού. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που η Amos υπήρξε τόσο ειλικρινής με τα τραγούδια της.

Η φωνή του κοκκινομάλλικου ξωτικού, άλλοτε απαλή και σχεδόν ψιθυριστή και άλλοτε δυνατή και κοφτερή, δε θα μπορούσε να δένει περισσότερο με τις πολλές φορές παράδοξες συγχορδίες του πιάνου της. Παντού μελωδικές ακροβασίες, φωνές που ξεπροβάλλουν πίσω από τα όργανα της ορχήστρας τα οποία φαντάζουν τόσο δυσκίνητα μπροστά στα σκανταλιάρικα στακάτο των πλήκτρων, σχεδιάζουν πολύχρωμους πίνακες για να αποσυντεθούν την επόμενη φορά που η εκδίκηση και η κάθαρση θα ξαναχτυπήσουν την ευάλωτη τραγουδίστρια.

Σίγουρα αυτά τα συναισθήματα που είναι πολλές φορές δυνατά και δένουν με μελωδικές κραυγές απόγνωσης και ευχαρίστησης και οι προσωπικές αναφορές δεν είναι για όλους. Το γεγονός όμως παραμένει. Πρόκειται για έναν πολύ αξιόλογο δίσκο που χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να σε μυήσει στα ηχητικά του τοπία.

Οι επόμενες δουλειές της Tori Amos συνέχισαν να γίνονται ολοένα και πιο δύσβατες, μετά τα επόμενα δυνατά της albums Under the pink και Boys for Pele μέχρι που η Atlantic την αποδέσμευσε λόγω χαμηλών πωλήσεων και από το 2002 ανήκει στο δυναμικό της Epic.

Tracklist: Crucify, Girl, Silent All these Years, Precious Things, Winter, Happy Phantom, China, Leather, Mother , Tear In Your Hand, Me and A gun, Little Earthquakes

Stu Sutcliffe - Το χαμένο σκαθάρι

Γράφει ο horexakias.

Η άστατη ζωή του Stu Sutcliffe μας λέει τη δική της ιστορία. Ξεκίνησε με τους Beatles,στα τέλη της δεκαετίας του’50. Βρέθηκε μαζί τους στο Αμβούργο για ένα χρόνο τρελής και σκληρής δουλειάς που τους έφερε κοντά, έτσι όπως η ζωή στο Liverpool δεν θα κατάφερνε ποτέ. Όταν οι Beatles επέστρεψαν στην Αγγλία στο τέλος του χρόνου,ο Stu Sutcliffe πεθαίνει τον Απρίλη του ’62. Δυο μήνες αργότερα το συγκρότημα υπέγραψε συμβόλαιο με την EMI και ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις. Τον Οκτώβριο ηχογραφήθηκε το Love Me Do, το οποίο ήταν και το πρώτο,από τα 60 κομμάτια, που ανέβηκε στο #1 των Αγγλικών charts. Όλα ξεκινούν λίγο νωρίτερα όταν ο John Lennon μπαίνει στη σχολή καλών τεχνών του Liverpool. Τότε λοιπόν του συνέβη ότι συμβαίνει συνήθως με τους περισσότερους που μαθαίνουν την τέχνη. Άνοιξε ένας ορίζοντας δημιουργικότητας. Ήρθε κοντά με την τέχνη,με τις θεωρίες των beatniks και διαφόρων άλλων λογοτεχνών και καλλιτεχνών.

Ενώ μέχρι τότε η ζωή του ήταν μια ευθεία γραμμή,ξαφνικά αρχίζει να ταράζεται, όπως το καρδιογράφημα ενός νεκρού που επανέρχεται στη ζωή. Ο Lennon έπαιζε ήδη ένα χρόνο σε ένα γκρουπ, κάτι το οποίο εντυπωσίασε και ενθουσίασε τον Sutcliffe.
Ο Sutcliffe ήταν από μόνος του ένα φυσικό αστέρι. Όμορφος και με μια ιδιαίτερα ταραχώδη ζωή. Χαρισματικός καλλιτέχνης, ο οποίος προσέγγιζε με μια ελαστικότητα τον καμβά, δουλεύοντας με πάθος, με μια ιδιαίτερη αντίληψη και μια τεχνική προχωρημένη για την εποχή του. Έμαθε στον Lennon τους beatniks και ο Lennon του έμαθε για το Rock and Roll. Αυτόματα δημιουργήθηκε μια πολύ καλή και δυνατή φιλία μεταξύ τους, με τον Lennon να ζηλεύει λίγο τη δημοσιότητα του Sutcliffe στο πανεπιστήμιο, την οποία δεν είχε ακόμα ο Lennon.
Μια αναγνώριση που θα ερχόταν στο μέλλον ...παγκόσμια. Ο Stuart Sutcliffe γεννήθηκε στο Εδιμβούργο στις 23 Ιουνίου του 1940 και όσο ήταν ακόμα μικρός μετακομίζει με την οικογένειά του στο Liverpool. Από την παιδική του ηλικία έδειξε ένα πάθος για την τέχνη ,όσο και αν ο πατέρας του (μηχανικός στο επάγγελμα) δεν ήθελε ο γιος του να ακολουθήσει κάτι τέτοιο. Οι Lennon, McCartney και Harrison είχαν μπάντα ήδη από το 1958 και στις αρχές του ’60 «προσέλαβαν» τον Sutcliffe,βάζοντας ένα φίλο τους να του μάθει τα στοιχειώδη στο μπάσο.
Το πρώτο δικό του ολοκαίνουργιο μπάσο το αγόρασε με τις πρώτες 65λιρες όπου κέρδισε από μια έκθεση ζωγραφικής που έκανε σε ένα κέντρο στο Liverpool.Οι συνομήλικοι Stu και John ήταν έτοιμοι για Rock and Roll. Αποτυγχάνουν να γίνουν support group στους Billy Fury’s και αυτό λόγω του Sutcliffe ,ο οποίος δεν ήταν και ο καλύτερος μπασίστας που κυκλοφορούσε.
Ο Lennon βέβαια ούτε που να ακούσει για απομάκρυνση του Sutcliffe από το συγκρότημα. Έτσι φεύγουν και πάνε στο Αμβούργο. Ένα ταξίδι πολύ μικρό για τον G.Harrison ο οποίος απελάθηκε λόγω ηλικίας. Εκείνη τη περίοδο αλλάζουν το όνομα τους από SILVER BEETLES σε BEATLES. Ιδέα του Sutcliffe ήταν να κόψουν το silver και ιδέα του Lennon ήταν να αλλάξουν το Beetles σε Beatles.
Στο Αμβούργο βιώνουν μια καταπληκτική προ Beatle mania εποχή,παίζοντας σκληρό garage rock & roll, που δεν έχει καμία σχέση με την Pop του Liverpool. Έχουν ξετρελάνει το κοινό τους, ζουν σε πρωτόγονες συνθήκες και μέσα στη κατάχρηση. Τα μέρη που παίζουν είναι άσυλα για αποβράσματα, όμως μαγνητίζουν και μορφωμένους,που ασχολούνται με τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και μαθαίνοντας τους Beatles βρίσκουν και τη μουσική τους. Εκεί γνωρίζουν και το φωτογράφο Jurgen Vollmer μαζί με την Astrid Kircherr. Ο Sutcliffe ερωτεύεται παραφορά την Astrid, η οποία ανταποκρίνεται. Η Astrid τον φωτογραφίζει ακατάπαυστα και τον ενθαρρύνει να προχωρήσει τη ζωγραφική του. Φτιάχνει ένα studio για να ξεκινήσει, βλέποντας ότι με τη μουσική δεν έχει και ιδιαίτερο μέλλον. Όσο ο Lennon προσπαθεί να τον κρατήσει στο γκρουπ, τόσο ο McCartney θέλει να τον ξεφορτωθεί. Ο Sutcliffe ανακαλύπτει τον παράδεισο και αποφασίζει να μείνει στη Γερμανία, τη στιγμή που υπόλοιποι αποφασίζουν να επιστρέψουν στην Αγγλία, με τον Lennon πικραμένο για την επιλογή του αυτή.
Ο Sutcliffe και η Astrid παντρεύονται αφού πλέον έχουν αγαπηθεί τρελά. Τον Απρίλιο του 1962 ο Sutcliffe πεθαίνει στο σπίτι της μητέρας της Astrid, μέσα σε δευτερόλεπτα. Έχει προηγηθεί ένας καβγάς, όπου ένα χτύπημα στο κεφάλι του προκάλεσε εσωτερική αιμορραγία και τελικά το θάνατο. Ως ζωγράφος ήταν καλύτερος απ’ότι ως μουσικός, όμως το όλο στυλ του, ο τρόπος ζωής του, θα μπορούσαν να τον έχουν ρίξει μέσα στο κόσμο της Rock. Αν το ήθελε και επέστρεφε στην Αγγλία θα μπορούσε να έχει γίνει ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης της Pop Art. Ένας νέος Peter Blake. Θα μπορούσε να είναι ένας πραγματικός, κοντινός και καλός φίλος για τον John Lennon στη θέση της Yoko Ono...

The world is waiting for sunrise - The Beatals at home (demo version)

{Kάκιστη ηχογράφηση, αλλά από τις πιο σπάνιες. Σύνθεση:

The Beatals: Lennon (guitar/vocals), McCartney (guitar/vocals), Harrison(guitar), Stu Sutcliffe (bass). Also Mike McCartney (percussion) }

Incubus: Light Grenades (2006)

Τους Incubus τους ήξερα μόνο από ένα παλαιότερο κομμάτι τους (Megalomaniac) που έκανε τις βόλτες του στα air-play μερικών ραδιοφώνων. Όταν είδα το review του νέου τους δίσκου στο rolling stone αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί τους.

Οι Incubus λοιπόν είναι μια μοντέρνα ροκ μπάντα. Τόσο μοντέρνα ώστε να έχουν στο ενεργητικό τους μερικά μο"μοδάτα" βιντεοκλίπ MTV αισθητικής και στο όριο να τους θεωρήσει κανείς άλλον έναν κλώνο των Pearl Jam. Υπάρχει και μια nu-metal συνάφεια με συγκροτήματα όπως οι Korn και οι 311, και ένα rap-rock παρελθόν. Ο τραγουδιστής τους Brandon Boyd έκοψε τα ράστα μαλλάκια του σε κάτι πιο καρέ και ανέδειξε εδώ στο φουλ τις οκτάβες της καθαρής του φωνής χρησιμοποιώντας ακόμα και soul ναζάκια.
Οι τόνοι του album είναι γενικώς χαμηλοί για μπάντα με τέτοιο παρελθόν (από το 1991 παρακαλώ) και λέω γενικώς γιατί έχουμε ένα μικρό προβληματάκι εδώ. Εκτός από κάποιες παραδοσιακές μπαλάντες με soundgarden-ικά αρπέζ και red-hot-chill-ικές μελωδίες η ζωή των κομματιών φεύγει από τις χαμηλές στις υψηλές στροφές ανά 16 ή 8 μέτρα, προσπαθώντας να κουτσαίνουν παραδοσιακά rock riffs με αρκετή επιτυχία πολλές φορές.

Οι στίχοι αρκετές φορές φαίνονται ευρηματικοί αλλά ποτέ απρόσιτοι, πολλές φορές αντιμετωπίζουν το σύνδρομο του single προβλέψιμα. Ακούστε το Love hurts και θα αναρωτιέσται μήπως είναι καμιά διασκευή από τα παλιά (πολύ κοινότυπο αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο μου άρεσε). Επίσης αξίζει να αναφερθεί ότι υπάρχουν αρκετά θορυβοπειραματικά στοιχεία (σε καλή αναλογία για το εμπόριο πάντα) που αποθεώνονται στο τέλος του album και ειδικά στο revisited Earth to Bella.

Δε μιλάμε για έναν δίσκο αποκάλυψη, αλλά πέρασα μερικές πολύ ευχάριστες ώρες ακούγοντας τον και πιστεύω ότι τα τυπάκια αυτά έχουν να πουν κάτι λίγα παραπάνω από κάποιους κλώνους που ξεφυτρώνουν κατά εκατοντάδες στα κολεγιακά ραδιόφωνα της Αμερικής.

Είναι και καλιφορνέζοι σας το είπα;

Ακούστε τα: Kiss to send us off, Anna Molly, Love Hurts, Earth to bella pt.1, Oil and Water, Diamonds and Coal, Pendulous Threads και Paper shoes (άφησα και κανένα;)

Δείτε και το φοβερό παλιό τους video: Megalomaniac

Brain damage

Τρίτη βράδυ, περίπου δύο εβδομάδες πριν, και αφού έχω τελειώσει την ακρόαση του London calling, μία ύπουλη νοσταλγία με τράβηξε κοντά στο ράφι με τα αγαπημένα albums. Eκεί, που τέλεια αρχειοθετημένη υπάρχει η δική μου ροκ ιστορία, τα πρώτα μου ακούσματα, οι ηχητικές επενδύσεις της εφηβείας μου, των κεριών που έσβησα στις τούρτες γεννεθλίων, των ταξιδιών , των ονείρων, των αναμνήσεων, των ανθρώπων.

Ξάφνου λες και γύρισα πολλά χρόνια πίσω, τότε που κάθε μήνα έτρεχα στο Happening της Χαριλάου Τρικούπη με το χαρτζηλίκι μου, για να γεμίσω ακόμα πιο πολύ το μουσικό μου κουτί με τους θησαυρούς.

Τα χρόνια πέρασαν, τα ράφια έγιναν πολλά. Πάρα πολλά.
Και τι να διαλέξεις από όλα αυτά τα αγαπημένα; Πως να αδιαφορήσεις για τον πρώτο δίσκο του Dylan ή για το Trooper των Μaiden;

Σε ένα κομμάτι χαρτί με πολύ μεγάλη δυσκολία και για πρώτη φορά στην ζωή μου, έγραψα τα 20 καλύτερα albums. Αυτά που ξεχωρίζουν μέσα μου. Που έχουν έστω και κάτι πολύ μηδαμινό ως διαφορά από τα άλλα για να τα επιλέξω.
Ο κάθε δίσκος από μόνος του είναι μια ιστορία. Xωρίς λόγια λοιπόν, χωρίς σειρά, ανακατεμένα, αγαπημένα.

Μια λίστα που θα μπορούσε να είναι εγώ, εσύ, κάποιος άλλος. Όλοι εμείς που από επιλογή και ιδεολογία, έχουμε τα συγκεκριμένα ακούσματα.
Μία λίστα βουτηγμένη στον μύθο των τεσσάρων γραμμάτων και των χιλιάδων συναισθημάτων. Του Rock...





The Clash - London Calling (1979)








Led Zeppelin - IV (1971)








Pink Floyd - The Wall (1979)









King Crimson - In the Court of the Crimson King (1969)








Ramones - Ramones (1976)







Metallica - Master of puppets (1986)









Nirvana - Nevermind (1991)







Pearl Jam - Ten (1991)








The Smiths - The Queen Is Dead (1986)








Radiohead - OK Computer (1997)









Deep Purple - Machine Head (1972)







David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars (1972)







U2 - The Joshua Tree (1987)








Oasis - Definitely Maybe (1994)









AC/DC - High Voltage (1976)







Nine Inch Nails - The Downward Spiral (1994)









Dead Can Dance - Toward The Within ( 1994)







Placebo - Without you i'm nothing (1998)








Pixies - Doolittle (1989)








Tom Waits - Rain Dogs (1985)